محیا جووونی

صبا

آبان به سیزده رسید و دلم بیقرار شد

وقت وصال همدم و دیدار یار شد

هنگام عزلت و تنهائیم گذشت

دلبر به کامم و دل در کنار شد

باد صبا ز جانب مستانه اش وزید

جان بر نسیم محبت سوار شد

پیوند شبنم و گلبرگ بسته شد

پائیز عمر رفت و خزانم بهار شد

محفل دلدادگی برپاست در جانم، بیا

محرم دل! منتظر بر جای می مانم بیا

پاره ای از این وجودی رو مگردان ای بسا

دل زکف پر برکشد، فریاد با بانگی رسا

صد مَلک را پادشاهم تا که دارم من تو را

کس برایم نیست چون تو، دل سپارم من تو را

مَه به کف، خورشید در دستم که تاج سر شدی

مهتر از بختم نباشد چون مرا دلبر شدی